Yüzyılın Ramazan Fıkrası

Ateist bir adam bir gün ormanda geziyor ve etrafindaki
güzelliklere bakıyormuş. "Evrim ne güzellikler yaratıyor!" diye düşünüp mest oluyormuş. Birden
arkasında kocaman bir ayı belirmiş ve onu kovalamaya başlamış. Adam bütün gücüyle kaçıyormus ama her arkasına bakışta ayının daha yaklasmış olduğunu
farkediyormuş. Dakikalarca süren bir kaçışın sonunda
adamın ayağı yerdeki dala takılmış, ayı adamın üzerine atlamış, pençesini kaldirmış. Tam vurmaya hazırlanırken adam ;
"TANRIM" diye bağırmış. Bir anda zaman durmuş,
ayı donmuş, ormandaki nehir bile akmaz olmuş. Bir
anda orman kararmış ve gökyüzünden bir ışık hüzmesi
adamın uzerine parlamiş. Çok derinden gelen ilahi bir
ses adama: "Yıllarca bana inanmadın, yaratılışı kozmik bir kazaya bağladın, sana bu durumda yardım etmemi mi istiyorsun? Seni sevgili bir kulum mu saymalıyım?"
demis.
Adam utanc icinde:
"Biliyorum bunca yıldan sonra dindar biri olmayı istemem haksızlık, ama belki AYIYI dindar yapabilirsiniz". demis.
Ses:
"Peki." diye karsilik vermiş ve ışık kaybolmuş. Nehir tekrar akmaya baslamış. Herşey eski haline dönmüş. Ayı pençesini indirmis, iki pençesini de göğe dogru çevirmiş, ve konuşmaya başlamış:
"Tanrım, senin rızan için oruç tuttum, senin rızkınla orucumu açıyorum, hamdolsun verdiğin nimetlere."...


* Bu fıkra tarafımıza mail ile ulaşmıştır. Kaynağını bilmiyok. Bu yüzden kaynak veremiyoruz.